درباره عادل فردوسی پور: کمال عدم همکاری!
25 تیر 1393 / 20:43
نویسنده : محمدرضا نصیری
آی اسپورت- تهیه و اجرای یک برنامه روتین طولانی سی‌وچند قسمتی برای هر تهیه‌کننده‌ای می‌تواند وسوسه‌برانگیز باشد. عادل فردوسی‌پور همه اعتبار و محبوبیت خود را خرج برنامه بیست چهارده و مسابقه پیامکی آن کرد طوری که وقت نکرد بازی‌های زیادی را گزارش کند و هوادارانش را راضی نگه دارد.
- طرفداران عادل به موازات منتقدان جواد خیابانی او را زیر ذره‌بین قرار داده‌اند تا برعکس خیابانی که دنبال سوتی‌های او می‌گردند تا آن‌ها را جار بزنند، از اظهارنظرهای خاص فردوسی‌پور جمله‌های حکیمانه و پندآموز بسازند و این جمله‌ها را در شبکه‌های اجتماعی دست به دست بچرخانند. آخرین جمله فردوسی‌پور که در حد
جمله‌های قصار دکتر شریعتی و ارد بزرگ و اشو مشهور شد، استفاده هوشمندانه او از سه کلمه در کنار هم بود «چقدر خوبیم ما!» او این جمله را بعد از ضربه سر اشکان دژآگه به آرژانتین به زبان آورد و بلافاصله این جمله شهرتی فراگیر پیدا کرد و حتی جوک‌هایی هم برای آن ساخته شد. خوبی عادل نسبت به بقیه هم‌صنفانش این است که تکیه کلام‌هایش را زیاد به کار نمی‌برد و آن‌ها را زیاد دستمالی نمی‌کند. «چه می‌کنه این رونالدو» از آن دست اصطلاحاتی بود که عادل آن را ابداع کرد اما به خاطر تکرار زیادش در جوک‌ها و پیامک‌ها معروف شد نه به خاطر تکرار آن در هر بازی. عادل جمله‌های تکراری و تکیه کلام هم زیاد دارد؛ مثلا وقتی توپ به سمت راست یا چپ فرستاده می‌شود بلافاصله می‌گوید: «حالا یک ارسال به سمت راست» و تاکید و استرس جمله را هم می‌گذارد روی کلمه «سمت» و این کلمه را با شدت ادا می‌کند. سمت راست و سمت چپ بارها و بارها توسط استاد تکرار می‌شود.
- عادل در معدود بازی‌هایی که گزارش کرد دو بار هم فرصت یافت تا گزارش بازی‌های ایران را به عهده بگیرد. او ایران-آرژانتین را طوری گزارش کرد که از آن حماسه ساخت و به‌قدری از نمایش ایران تعریف کرد که به همه تلقین شد ایران این بازی را با اقتدار برده، اما هنگام گزارش دیدار ایران مقابل بوسنی گویا زیاد سرحال نبود و از همان ابتدای بازی حوصله‌اش سر رفته بود و مدام از نوع بازی ما ایراد می‌گرفت. قدرت فردوسی‌پور به‌گونه‌ای است که می‌تواند مخاطبان یک مسابقه فوتبال را هدایت کند و روی آن‌ها تاثیر بگذارد که بازی خوبی را دیده‌اند یا در حال تماشای یک مسابقه خسته‌کننده بوده‌اند.
- عادل با وجود این‌که بیش از یک دهه مداوم است پربیننده‌ترین برنامه تلویزیون را تهیه و اجرا می‌کند و بارها جایزه بهترین مجری ورزشی جشنواره‌های تلویزیونی را از آن خود کرده است، هنور هم مجری خوبی نیست. او برخلاف همکار جوانش در برنامه بیست چهارده –میثاقی- که کلمات را در سرعت بسیار بالایی و بدون تپق ادا می‌کند، سرعت پایینی برای انتقال منظورش به بیننده دارد و وقتی در موقعیت مجری‌گری قرار دارد به شخصیت دیگری جدا از شخصیت گزارشگری‌اش تبدیل می‌شود. همه جمله‌ها را با «اِ» یا «بهله(!)» شروع می‌کند. توانایی تمام کردن یک جمله کامل را ندارد و از این جمله به جمله دیگری می‌پرد. صداهای نامفهوم از خودش درمی‌آورد و به‌ویژه وقتی می‌خواهد چیز بامزه‌ای را تعریف کند یا می‌خندد دیگر تشخیص حرفی که می‌زند کار ساده‌ای نیست. صدایش نسبت به وقتی که گزارش می‌کند آزار دهنده‌تر و تودماغی‌تر است. نگاهش به دوربین زیبا نیست و مدام به نوشته روی کاغذ مقابلش نگاه می‌کند و سرش به این طرف و آن‌طرف می‌چرخد. مصاحبه‌گر بدی است و نمی‌داند چگونه باید از مصاحبه‌شونده حرف بکشد و حتی گاهی حرف خودش را در دهان مصاحبه‌شونده می‌گذارد.
- با این توصیف‌ها بینندگان فوتبال از این‌که او درگیر تهیه و اجرای برنامه بیست چهارده بود و از فرط خستگی کمتر توانست بازی‌های جام جهانی را گزارش کند، ضرر کردند و مجبور شدند گزارش گزارشگرانی را تحمل کنند که بعضا آن‌ها را دوست نداشتند و انتقادات زیادی را به آن‌ها وارد می‌دانستند.
منبع :
http://isport.ir/fa/writersclub/55590
http://www.isport.ir/fa/content/55590
http://isport.ir/fa/content/55589
http://www.esteghlali.com/dignews/display_article/id_136737