جاسوسی از شرکت خودرو سازی تسلا

شرکت تسلا مدعی شده که یکی از کارمندان سابق این شرکت که ملیتی چینی دارد با سرقت اسرار ساخت خودرو خودران تسلا در حال همکاری با شرکت‌های چینی مثل ژیائوپنگ موتورز است.

به گزارش سرویس آی تی و فناوری انتخاب، گوانگژی کائو، مهندس سابق تسلا، در این هفته در دادگاه اظهار داشت که او تنها فایل‌هایی را به حساب کاربری خود ارسال کرده که مرتبط با کار خودش بوده و هیچ یک از کد‌های مرتبط با خودرو خودران تسلا را سرقت نکرده است. این در حالی است که مدیران تسلا به شدت چنین موضوعی را تکذیب می‌کنند و معتقدند این کارمند تسلا دقیقا با اهدافی از پیش تعیین شده دست به سرقت اسرار تجاری شرکت زده است.

تسلا در اوایل سال جاری میلادی، یک متن شکایت را علیه ژیائوپنگ مطرح کرد که بر اساس آن مدعی بود این مهندس سابق شرکت تسلا اسرار مرتبط با شرکت را به شرکت چینی "‌ای وی ژیائوپینگ موتورز" که با نام‌های "ژی موتورز" و "ژی پنگ" هم شناخته می‌شود فروخته است.

اما کائو این اتهامات را به شدت رد کرده و مدعی شده که هر چه در روز‌های پایانی حضورش در تسلا از سیستم خود دانلود یا برای جیمیل خود ارسال کرده است، مسائل عمومی مربوط به کار‌های خودش بوده و هیچ کد یا اطلاعات مرتبط با تسلا را شامل نمی‌شده است. یکی از دلایل حساسیت تسلا روی این پرونده را می‌توان فعالیت کائو به عنوان مدیر یکی از بخش‌های مهم شرکت ژی پنگ دانست.

درواقع کائو به محض خروج از تسلا به ژی پنگ پیوسته است و همین موضوع وی را در سیبل انتقادات تسلا قرار داده است. نکته جالب این پرونده را می‌توان ارائه مستنداتی از سوی تسلا به دادگاه دانست که توسط شرکت اپل تامین شده است. درواقع شرکت اپل پیش از این در پرونده‌ای مشابه علیه یکی از کارمندان خود شکایت کرده بود که او نیز در ژی پنگ کار می‌کند.

همین موضوع باعث شده حساسیت اف بی آی نیز روی این پرونده افزایش پیدا کند. با این وجود وکلای کائو در متن دفاعیه از وی نوشته اند:" هر کارمند هم رده‌ای با کائو می‌توانسته به این اسناد دسترسی داشته باشد و او تنها شخصی نیست که قابلیت قرار گرفتن در چارچوب شک را داراست. ضمن این که ابهاماتی گسترده در طرح شکایت تسلا دیده می‌شود و حقیقت این است که کائو پیش از خروج از شرکت تمامی اطلاعاتی را که در دست داشته حذف کرده و تنها فایل‌های شخصی خود را برداشته است. "

چرنوبیل ، متروی مالبک و عدم امنیت شغلی

بامداد 7 اردیبهشت است و با سه خبر درباره حادثه 30 سال پیش نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل شوروی سابق (اکراین فعلی) و بازگشایی ایستگاه متروی مالبک پس از حادثه تروریستی و همچنین اوضاع کارگران کشورمان و قراردادهای موقت و عدم امنیت و ثبات شغلی آنها



اولین خبر:

ایستگاه متروی مالبک در بروکسل بازگشایی شد

پس از انفجارهای مرگبار ماه گذشته در بروکسل، مقام‌های بلژیک اعلام کردند که ایستگاه متروی مالبک که در اثر حمله مهاجمان انتحاری بسته شده بود، فعالیت خود را از سر گرفته است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، حملات گروه تروریستی داعش در روز ۲۲ مارس در فرودگاه و ایستگاه متروی پایتخت بلژیک ۳۲ کشته و تعداد زیادی زخمی به جا گذاشت.

در ساعات پر ازدحام صبح، در حالی که قطار از ایستگاه مالبک راه افتاد انفجار بمب موجب کشته شدن ۱۶ تن شد. مدت کمی پس از آن، انفجار دوم در فرودگاه نیز ۱۶ کشته به جا گذاشت.

بر اساس گزارش بی.بی.سی،‌ دیواری برای یادبود قربانیان این حمله در داخل ایستگاه مترو بنا شده است که مردم می‌توانند پیام‌های خود را به منظور ادای احترام و همدردی روی آن بنویسند. قرار است به زودی بنای یادبودی به جای این دیوار در ایستگاه نصب شود.

مقامات حمل و نقل عمومی بروکسل در بیانیه‌ای اعلام کردند: نیروهای ارتش و پلیس برای ایجاد امنیت در سراسر شبکه حمل و نقل عمومی مستقر شده‌اند.

دومین خبر :

سکوت کارگران در برابر مطالبات از ترس اخراج!

رئیس خانه کارگر خوزستان گفت: کارگران به علت ترس از اخراج شدن مجبور به سکوت در برابر مطالباتشان هستند.

آقایار حسینی در گفت‌وگو با خبرنگار خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا) منطقه خوزستان، اظهار کرد: طبیعتا کارگران باید پیگیر مطالبات به حق خود باشند اما به علت مشکلاتی در خصوص اشتغال و عرضه و تقاضای نیروی کار و افراد زیادی که در صف جستجوی کار هستند، آنطور که می‌بایست نمی‌توانند مطالبات خود را پیگیری کنند.

وی افزود: کارگران جرات اعتراض ندارند و در بسیاری از واحدها اخراج کارگران به راحتی انجام می‌شود؛ بنابراین کارگران برای حفظ شغل خود و با توجه به مسئولیتی که در قبال خانواده خود دارند، مجبور به تحمل و کنار آمدن با شرایط هستند.

حسینی با بیان این‌که ترس از اخراج موجب شده است تا کارگران نتوانند مطالبات خود را فریاد بزنند، تصریح کرد: تنها در زمانی‌که در برخی واحدها، کارد به استخوان کارگران می‌رسد و مثلا حقوق معوقه 10 ماهه داشته باشند، دست به اعتراض و اعتصاب می‌زنند.

وی با اشاره به بی توجهی مسئولین نسبت به جامعه کارگران خاطرنشان کرد: این نگاه در برخی از مسئولین وجود ندارد که نسبت به کارگران احساس مسئولیت کنند و پیگیر مطالبات آنان باشند. البته تا زمانی‌که کارگران در ارکان تصمیم‌گیری نظام نماینده‌ای ندارند، نمی‌توان انتظار رسیدگی چندان به مطالبات آن‌ها را داشت.

رئیس خانه کارگر خوزستان، عدم همخوانی نرخ تورم با افزایش دستمزد، قراردادهای موقت و عدم امنیت و ثبات شغلی را از مهمترین و اصلی‌ترین مشکلات جامعه کارگران دانست و عنوان کرد: عدم هم‌خوانی معیشت با درآمد کارگران، مهمترین دغدغه‌ این قشر است؛ به صورتی‌که حداقل حقوق یک کارگر با هزینه‌های بالا و سرسام آور زندگی امروز مطابقت ندارد.

حسینی با بیان این‌که کارگران در سخت‌ترین شرایط زندگی به سر می‌برند و تحت فشار بسیاری قرار دارند، گفت: ما معتقدیم در کارهایی با ماهیت دائم و مستمر کارگر روزمزد و قرارداد موقت معنایی ندارد و با توجه به اینکه برای خط فقر، درآمد ماهانه حداقل 2 میلیون و 500 هزار تومان تعریف شده است، افزایش 14 درصدی دستمزد کارگران با خط فقر اصلا همخوانی ندارد.

وی با تاکید بر لزوم توجه جدی به مشکلات جامعه کارگران بیان کرد: دولت توجه جدی نسبت به این قشر ندارد و با وجود این‌که در دولت فعلی نسبت به توجه خاص به جامعه کارگری سخن به میان آورده شده اما تا به امروز اتفاق آنچنانی نیفتاده است و کارگران همچنان چشم انتظار توجه بیشتر و دریافت مطالبات به حق‌شان هستند.

حسینی اظهار کرد: اکنون در بسیاری از واحدها شاهد به تعویق افتادن دستمزد کارگران هستیم و این موضوع در خوزستان در مجموعه‌های مرتبط با شهرداری‌ها بیشتر دیده می‌شود. کارگران پیمانکاری شهرداری‌ها، با بیش از 3 ماه تاخیر دستمزد خود را دریافت می‌کنند و در برخی مجموعه‌ها نیز بیش از 10 ماه حقوق کارگران پرداخت نمی‌شود؛ برای مثال کارگران شهرداری اندیمشک تقریبا 11 ماه حقوق و مطالبات معوقه و عیدی پرداخت‌نشده دارند.

وی با بیان این‌که در اکثر شهرداری‌های استان میانگین بیش از 3 ماه حقوق معوقه کارگران وجود دارد، تصریح کرد: هر ساله شاهدیم که کارگران به راحتی اخراج می‌شوند و عدم تمدید قراردادها و حرکت تدریجی به سوی قراردادهای موقت 4 یا 6 ماهه به کرات اتفاق می‌افتد. به راحتی در واحدها، کارگران را از سرخود باز می‌کنند و بعضا دیده شده، کارگری با 10 یا 12 سال سابقه اخراج شده است.

حسینی با بیان اینکه همواره نرخ افزایش دستمزد کمتر از نرخ تورم بوده است، عنوان کرد: هیچ‌وقت آن‌طور که می‌بایست به سبد و هزینه خانوار توجه نمی‌شود و این موضوع در تعیین دستمزد کارگران لحاظ نشد. متاسفانه مشکلات جامعه کارگران در خوزستان بیشتر است و بنابراین لازم است مسئولین استانی توجه بیشتری به این قشر و مطالبات آن‌ها کنند.

سومین خبر :

وزارت بحران روسیه: میزان رادیواکتیویته چرنوبیل در روسیه کاهش یافته است


بنابر اعلام وزارت بحران روسیه، میزان رادیواکتیویته حاصل از حادثه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل در سال 1986 در طول 30 سال اخیر کاهش چشمگیری داشته است.

به گزارش خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)‌ به نقل از خبرگزاری اسپوتنیک، میزان رادیواکتیویته مناطقی از روسیه که پس از بروز فاجعه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل (اوکراین امروزی) تحت تاثیر آن بودند طی 30 سال اخیر کاهش چشمگیری داشته است.

این بیانیه وزارت بحران روسیه در حالی اعلام شد که روز سه‌شنبه سی امین سالگرد بروز حادثه نیروگاه هسته‌ای چرنوبیل (در اوکراین امروزی) است که گسترده‌ترین فاجعه هسته‌ای در تاریخ است و صدها هزار نفر از ساکنان اوکراین، بلاروس و غرب روسیه تحت تشعشعات رادیواکتیو قرار گرفتند.

بنابر این گزارش، ایالت بریانسک که نزدیک‌ترین منطقه روسیه به چرنوبیل است تنها ایالتی از روسیه است که میزان رادیواکتیویته آن بیش از حد نرمال و ایمن است.

درباره جن و از ما بهتران!!!

جن و از ما بهتران در باور ایرانیان

جادو از جمله مقوله‌هایی است که در مردم‌شناسی بسیار مورد توجه دانشمندان بوده است و در جهت تبیین و تفسیر آن در جوامع مختلف انسانی مطالعات بسیاری صورت گرفته است. به نظر دانشمندان حوزه‌های مردم‌شناسی، قوم‌شناسی و فولکلور، جادو آن نیرو و قدرتی است که با استفاده از روش‌های رازآمیز و به کمک نیروهای ماورا‌ء‌الطبیعه برای نفوذ یا تغییر وقایع هستی به کار برده می‌شود. در ایران، «از ما بهتران» هستند که می‌توانند به بدن ما وارد شوند و باید آن‌ها را از خود راند.

معصومه ابراهیمی - پژوهشگر مردم‌شناسی - در این‌باره اظهار کرد: به طور کلی هر عملیات جادویی در بستری از مناسک و آیین‌های رازآمیز و با بهره‌گیری از نمادها و اوراد و دعا و رفتارهای خاص صورت می‌گیرد. جادو جزو پدیده‌های فرهنگی بسیار کهن است که با دین و اسطوره، زبان، ادبیات و مهمتر از همه با درمانگری و پزشکی ارتباط تنگاتنگ دارد.این پژوهشگر بیان کرد: در شیوه‌ی پندار غیر اثباتی و فارغ از جریان علت و معلولی، که «لوسین لوی برول» آن را شیوه‌ی پیش- منطقی می‌نامد، نظامی از قوانین فکری حکم‌فرماست که با نظام عقلانیت کنونی متفاوت است و به شدت پدیده‌هایی مانند جادو را در خود می‌پرورد.او بیان کرد: برخی از قوانین فکری که موجد جادوست، عبارت‌اند از قانون «سرایت» و قانون «همانندی»، که نظام تفکر جادویی را معنا می‌بخشد. برخی از نشانه‌های جادوی سرایت و همانندی را امروزه در مراسم و مناسک جن‌زدایی و دورکردن نیروهای خبیث در مناطق مختلف ایران باز می‌یابیم «پرخوانی» و مراسم «زار» از این جمله‌اند.ابراهیمی همچنین گفت: باور به وجود دیو‌ها و شیاطین از باورهای کهن همه‌ی جوامع بشری است که مردم‌شناسان خاستگاه آن را «آنیمیسم» و اسطوره‌های متحول شده می‌دانند و آن را ردپایی مهم در مطالعه‌ی شیوه‌ی مردمان پیشین در نظر می‌گیرند. من در «کتاب دیوشناسی ایرانی» تلاش کرده‌ام با مطالعه‌ی مردم‌شناختی فرهنگ‌های شهری و روستایی پدیده‌ی دیو‌پنداری، خویش‌کاری‌های دیوها و ارتباط آن‌ها را با آیین‌ها، مناسک و اعمال جادویی را پی‌گیری کنم. در این کتاب بیشتر دیوها و هیولاهای وهمی و حوزه‌ی عملکرد جادویی آن‌ها معرفی شده‌است. این باور‌ها در ایران تا چندی پیش بسیار فراگیر بود ولی از چند دهه‌ی قبل به این سو کمتر شده یا به اشکال نوین و در کسوت پدیده‌های دیگر امتداد یافته است.

 اشتباهی که مدیران صداوسیما را منفعل کرده است؛
 رسانه ملی بی رقیب نیست

گروه اندیشه- چندی پیش در همایشی که به موضوع آسیب شناسی رسانه ملی اختصاص داشت و در آن از اساتید ارتباطات و مسئولان صداوسیما دعوت به حضور شده بود، یکی از اساتید ارتباطات به ذکر دلایل خود درباره ی این که صدا و سیما نه رسانه است و نه ملی پرداخت و خاطر نشان کرد که، متاسفانه صدا و سیما بازی را به شبکه های خارجی فارسی زبان باخته است و آمار ها نشان می دهد که تمایل مخاطب ایرانی به تماشای آنچه رسانه ی ملی خوانده می شود بسیار کم شده است. این وضعیت گریبان گیر شبکه‌های به ظاهر تفریحی جدید هم شده است و به جای آن‌که بزرگان عرصه‌های نمایش و سینما و طنز، جدا از سلیقه‌های‌شان، برای کاری ملی گرد آورده شوند و از توان همه‌ی کسانی که در کشور هستند و به قوانین و رسوم و عُرف احترام می‌گذارند بهره برده شود، برنامه‌های تفریحی قدیمی، این‌بار به اشکال گوناگون (در جایی به صورت موضوعی و در جای دیگر به صورت تکه‌های انتخابی) دوباره نمایش داده می‌شود و کاستی‌ها هم به یاری شبکه‌های خارجی و دوبله برخی آیتم‌های نمایشی پر می‌شود.
سال‌ها پیش، تقریباً هم‌زمان با نخستین موج گسترش ماهواره‌ها و همان هنگام که تب افزایش شبکه صاحبان و سرمایه‌گذاران ماهواره‌های فارسی‌زبان را فرا گرفته بود در یکی از برنامه‌ها از کارگردانی قدیمی که در پیش از انقلاب برنامه‌سازی‌های تلویزیونی هم داشت برای این کار نظر خواسته شد.
او گفت چنین کاری اشتباه است چرا که افزایش شبکه یعنی افزایش برنامه‌سازی، و برنامه‌سازی یعنی ساختن فیلم و سریال و برنامه‌های زنده و حضور در جامعه، و این که کسانی در استودیو بنشینند و حرف بزنند برنامه‌سازی نیست و کاری رادیویی است. بهتر است همین شبکه‌های موجود تقویت شود و از یک‌نواختی درآید... البته سخن او نشنیده ماند و مدتی بعد که آن ماهواره‌ها هر کدام چند شبکه راه انداخته بودند یکی یکی تعطیل شدند و آن موج فرونشست.حالا عین همان داستان چند سالی است که در سیمای جمهوری اسلامی ایران در حال تکرار است. به این صورت که شبکه‌های بسیاری تاسیس شده‌اند، بدون آن‌که برای برنامه‌سازی در آنها اندیشه‌ای شود یا آن‌که در جذبِ نیروهای خلاق و متفاوت کوششی صورت پذیرفته باشد.
به سخن دیگر، همان برنامه‌سازان و همان شیوه‌ی مدیریتی که با چند شبکه در جذبِ اکثریتی از مخاطبان ناتوان بود، بدون آن‌که کوچکترین دگرگونی‌ یی داشته باشد، صاحب شبکه‌هایی دو برابر شد.نتیجه این شد که شبکه‌هایی به ظاهر تخصصی که به صورت محتوایی کشش جذبِ مخاطبانی محدود را داشتند و برنامه‌های مفیدِ قابل پی‌گیری‌شان در حد همان چند ساعت در هفته بود، دارای رسانه‌هایی شدند که اکنون به جای دعوت از یک کارشناس در یک برنامه باید چندین کارشناس را به برنامه‌هایی با تفاوت‌های اندک دعوت کنند و برای باقی زمانِ شبکه هم در بایگانی صداوسیما جست‌وجویی به عمل آورند و سریال‌ها و فیلم‌هایی قدیمی را که موضوع‌شان به موضوعِ شبکه‌ها می‌خورد بازپخش کنند.
این وضعیت گریبان گیر شبکه‌های به ظاهر تفریحی جدید هم شده است و به جای آن‌که بزرگان عرصه‌های نمایش و سینما و طنز، جدا از سلیقه‌های‌شان، برای کاری ملی گرد آورده شوند و از توان همه‌ی کسانی که در کشور هستند و به قوانین و رسوم و عُرف احترام می‌گذارند بهره برده شود، برنامه‌های تفریحی قدیمی، این‌بار به اشکال گوناگون (در جایی به صورت موضوعی و در جای دیگر به صورت تکه‌های انتخابی) دوباره نمایش داده می‌شود و کاستی‌ها هم به یاری شبکه‌های خارجی و دوبله برخی آیتم‌های نمایشی پر می‌شود. در این میان، حتی همان کیفیت سال‌های نه چندان دور سیما هم حفظ نشده و مدیریت این شبکه‌ها از جذب برنامه‌سازانی که تا همین چند سال پیش هم در تهیه و ساختِ مجموعه‌های طنز و تفریحی پُربیننده موفق عمل کرده بودند ناتوان هستند و به جای آنها از برنامه‌سازانی بعضا به‌شدت آماتور و ضعیف - که در شأن رسانه‌ای ملی نیست - استفاده می‌شود...خوب، طبیعی است که با این وضعیت نتوان توقع داشت که به‌ویژه در رقابت با نسل سوم شبکه‌های ماهواره‌ای، که دست به برنامه‌سازی و دوبله می‌زنند، سیمای رسمی چندان کامیاب گردد. به‌طوری که شخص عزت‌الله ضرغامی، رییس سازمان صدا و سیما اذعان می‌کند 35 تا 40 درصد مردم ایران از ماهواره استفاده می‌کنند (البته شیوه‌ی آمارگیری و استناد ایشان جای بحث و مناقشه دارد(
هم‌چنان‌که علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی، هم با اشاره به نتایج طرحی پژوهشی گفته بود 71 درصد مردم در تهران بیننده شبکه‌های تلویزیونی ماهواره‌ای هستند.
به این ترتیب، با گسترش شبکه‌های صدا و سیما، نه تنها برخی شبکه‌ها از توان اندک خود در جذبِ مخاطب خالی شده‌اند بلکه چنین حرکتی به نابودی سرمایه انجامیده است، به طوری که سازمانی برخوردار از بودجه های هنگفت و پشتیبانی های سیاسی و اخذِ پول غیرمستقیم از شهروندان و بازار انحصاری تبلیغات تلویزیونی و کمک های موردی دولتی به بهانه نداشتن سرمایه از حمایت ازساختِ مجموعه‌های تلویزیونی خوب و قابل رقابت عاجز است و شوربختانه آن معدود سریال‌هایی هم که، با هزار سختی، با حفظ استانداردها ساخته می‌شود به خاطر اعمال سلیقه‌ی محتوایی یا بی‌تأثیر و بی‌رمق و تکراری از آب درمی‌آیند یا به فاجعه‌ای ملی می‌انجامند و وارونه نتیجه می‌دهند.زمانی صدا و سیما به مسعود کیمیایی، شادروان علی حاتمی، ناصر تقوایی و بهرام بیضایی پیشنهاد داد سریال‌های تاریخی درباره‌ی شخصیت‌های تاریخی بسازند. در آن‌هنگام مسعود کیمیایی «عین القضات» را برگزید که میسور نشد و او حاصل پژوهش‌های خود را در کتاب «حسد بر زندگی عین‌القضات» به چاپ رسانید.در صورت وجود شبکه‌های خصوصی هم باز پروژه هایی از این دست تنها از عهده صدا و سیمای ملی بر می آید (به خاطر هزینه‌های بالا و عموماً برگشت‌ناپذیر) و در عین حال بهره‌برنده اصلی از آن نیز خودشان هستند و با این وصف می توان پرسید آیا نمی‌شد به جز جذبِ دوستداران مجموعه‌های خاص بخشِ های دیگر ایرانیان را نیز پای تلویزیون و سیمای رسمی کشور نشاند؟هر چند به نظر می‌رسد مدت‌هاست که ارتباط اکثر جامعه‌ی متوسط و بالای دست‌کم شهرهای بزرگ با صدا و سیما قطع شده، اما این رسانه هنوز هم درون ایران رسانه‌ای نیرومند به حساب می آید و بسیاری از ایرانیان مناسبات فرهنگی، سیاسی و اجتماعی‌شان را در آن جست‌وجو می‌کنند و آن را الگو قرار می‌دهند.
البته جز این هم نباید باشد و آنچه شگفت‌انگیز می‌نماید همانا از دست دادن بخش قابل توجهی از مخاطبان این رسانه‌ی نیرومند ــ آن‌هم با وجود فعالیت انحصاری‌اش در ایران ــ است که احتمالاً حاصل تلاش‌های شبانه‌روزی و طرح‌های نو و بدیع مدیران آن است! شاید بشود برای شیوه‌ی مدیریت آن، مثالِ یک دوربین فیلم‌برداری حرفه‌ای را آورد که از آن تنها برای عکس گرفتن، آن‌هم توسط یک عکاس ناشی، استفاده شود. به سخن دیگر، مدیریت صداوسیما از آن در حد یک سایت خبری، که البته بخش‌های چندرسانه‌ای دیداری و شنیداری هم دارد، بهره می‌برد!
با این حال، و با وجود محدودیت و خط قرمزهای رسمی -و صد البته نه خط قرمزهای سلیقه‌ای مدیران ــ این رسانه هنوز هم می‌تواند فراگیر، مؤثر و مفید باشد.
مدیریت آتی نمی تواند به صرف تعدد شبکه ها ببالد و شبکه های تازه را با آرشیوی که از فرط تکرار از شکل سرمایه ای خارج می شود پر کند و نه می تواند صحنه را بی رقیب تصور کند. رسانه ملی در عین رسمی بودن باید ملی باشد.